Curaçao - Dolfijntherapie [1]

In Oktober 2009 zijn we naar Curaçao geweest voor Dolfijntherapie. Je ziet alle mooie verhalen en plaatjes op de televisie en dan wordt je toch nieuwsgierig of dat ook iets voor onze Zoë is.
Voordat het zover is moeten er recente verslagen van school, behandelende artsen e.d. gefaxt worden. Dan ga je door een commissie heen die gaat kijken of deze therapie nut heeft voor het kind en of ze er zelf wat mee kunnen. Gelukkig was dit bij Zoë allemaal geen probleem en een datum werd geprikt.

Dan begint het geregel er omheen. De vlucht, het verblijf, goedkeuring van school en dan niet alleen die van Zoë, maar dan ook die van Jay (onze zoon). Bij het reisbureau vragen hoe het zit als je een buggy meeneemt, begeleiding om lange wachttijden te vermijden omdat deze zeer inspannend en stressvol zijn voor Zoë, hoe of wat met luiers (ze was op dat moment nog niet zindelijk overdag), noem maar op. Gelukkig heb ik familie op Curaçao wonen en dat kwam heel goed van pas. Mijn tante had een kennis die een villa met eigen zwembad te huur heeft en ging langs bij de AH om luiers te halen zodat ik deze niet mee hoefde te nemen. Wat een schat van een mens is dat toch!

De dag brak aan, Zoë hadden we goed voorbereid dat we gingen vliegen en naar de dolfijnen gingen. Ik zelf vond het enorm spannend, omdat ik niet wist hoe ze op dingen zou gaan reageren. Ik had van te voren bij de kinderpsychiater een kalmerend middel gehad voor Zoë. De huisarts had dit aangeraden, omdat je nooit weet hoe ze op situaties gaat reageren dus uit voorzorg haar dit gegeven. We hadden er allemaal enorm veel zin in en vonden het ontzettend spannend.

Bij de paspoort controle en de winkels ging alles prima tot we bij de gate kwamen. Omdat ik bang was dat ze om zou vallen van de slaap, hadden we de buggy meegenomen tot de gate waar ze lekker in zat. Toen door het poortje heen. Uiteraard ging dat ding af doordat die buggy vol ijzer zit en hebben wij (maar ook zij die daarbij staan te controleren) geen erg erin gehad om haar even uit die buggy te halen en haar door het poortje te laten lopen. Met gevolg dat ze haar nog eens na wilde kijken en fouilleren.
Zoë wilde gewoon niks, geen aanraking, niet wachten en belande op de grond gillend van de spanning die eruit kwam. Rust werd haar niet gegund, want de mensen van de douane gingen met 3 man sterk om haar heen staan! Ja hallo!? Geef dat kind even rust en ruimte in plaats van dat imposante gedoe.

Samen met haar op een bankje gaan zitten, ze werd gelukkig kalmer en ondertussen trok ik mijn riem alvast uit. In een onbewaakt ogenblik zei ik tegen haar: " Oh dat is dom, mama is wat vergeten". Wat verrast liep ze achter mij aan door het poortje waarop ik zei :"Ohnee die heeft oma al, kom we gaan" en liepen wederom door het poortje. De beveiliging was blij en wij ook, probleem opgelost! Ondertussen zat iedereen in het vliegtuig op ons te wachten.

Ik moet het eigenlijk geen vliegtuig noemen, Zoë had het vliegtuig namelijk tot 'grote bus' gebombardeerd wat voor haar blijkbaar minder bedreigend was. De vlucht ging super goed, het op stijgen en het dalen idem. Ze hebben geen van beide geslapen, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een grote last viel er van mij af toen dit allemaal zo ontzettend mee viel. Ik hield rekening met het ergste, maar dat was achteraf gezien helemaal niet nodig! Gelukkig...

Iedereen was ontzettend moe, maar door het tijdverschil moesten we nu nog een hele middag. Eenmaal aangekomen bij het huis gingen snel alle kleren van de kinderen uit en sprongen ze direct het zwembad in zodat ik de boel uit kon gaan pakken. Wat een genot een eigen zwembad. Zoë, maar ook Jay, genoot zichtbaar.
Toch geprobeerd nog even tijd te rekken, maar ze waren zo moe dat ze om 18:00 uur locale tijd in bed lagen. Wij volgde niet veel later om zo deze geslaagde dag af te sluiten.