Curaçao - Dolfijntherapie [2]

Voor de dolfijntherapie kon beginnen, had ik eerst een gesprek met de therapeut die samen met de dolfijn en Zoë zou gaan zwemmen. Ze heette Nicole en was Duits, maar gelukkig sprak ze behoorlijk goed Nederlands. We liepen haar klein, maar geordend kantoor binnen en ze wees mij een stoel. Ze kwam heel vriendelijk over en vooral spontaan.
Het is natuurlijk altijd afwachten wat je voor je krijgt en of er klik is. Zonder klik en/of begrip zou het naar mijn idee niet prettig werken, maar gelukkig kreeg ik direct een goed gevoel bij Nicole.

Het gesprek begon:

Nicole :"Ik heb alle verslagen gelezen, maar ik mis jullie doelen."
Ik :"Ja dat klopt. Aangezien we niet in kunnen schatten wat jullie kunnen bereiken met deze therapie is dat ook vrij lastig. Op tv zie je vaak 'wanhopige' mensen die naar hun 'laatste redmiddel' grijpen en zo staan wij er niet in. Ten eerste is de ervaring en de lol het belangrijkst. Komt daar ook nog eens resultaat bij dan is dat mooi meegenomen."
Nicole :" Dat is een mooie instelling, maar de bedoeling is natuurlijk wel dat we wat gaan bereiken. Misschien is het handig om nu samen de doelen te stellen."
Ik :"Helemaal mee eens, maar wat zijn redelijke doelen? Ik kan niet verwachten, naar mijn idee, dat ze ineens hele zinnen gaat praten of spontaan zindelijk wordt, dus vertel maar wat er mogelijk is naar jullie idee."
Nicole :"Ik denk dat haar extreme angsten een plan van aanpak nodig heeft en dat we daar wel iets in kunnen bereiken. Al is het maar dat ze aan gaat geven dat ze bang is in plaats van zich af te sluiten van de buitenwereld zodra deze bedreigend wordt. Ook is de spraak een puntje."

Ik was het helemaal met haar eens en voor we het wisten stonden er een aantal doelen op papier. Ze waren in mijn ogen realistisch en haalbaar, al waren het maar kleine stapjes. Elke stap is er 1 en zijn we blij mee.
Wat mij opviel in al die tv-programma's is dat sommige ouders het idee kregen dat door deze therapie alle problemen opgelost zouden zijn of dat het zelfs over gaat. Eerlijk is eerlijk, als je kind genetisch wat mankeert, dan is dat geen realistische gedachte naar mijn idee. Epilepsie is misschien iets te verminderen door ze te leren omgaan met de prikkels om hun heen, maar het gaat er natuurlijk niet van over. Met dit standpunt in mijn achterhoofd konden de resultaten alleen maar meevallen. Het gesprek ging verder:

Nicole :"Even over haar autisme, hoe gaan jullie hier mee om? Hebben jullie planborden met pictogrammen voor de dagindeling of?"
Ik :" Nou eerlijk gezegd is Zoë naar ons idee een flexibele autist en dit willen we graag zo houden. Als wij met pictogrammen gaan werken of dagindelingen kan ik er niet meer van afwijken. Nu kan ze de situatie aan dat we op het moment zelf besluiten wat er gaat gebeuren. Zolang dit is willen we dit ook volhouden. We hebben haar altijd overal mee naar toegenomen en de ene keer kan je 3 uur op een verjaardag zitten of in een pretpark lopen en de andere keer zal je genoegen moeten nemen met 10 minuten omdat er wat voorvalt waar Zoë van overstuur raakt. Eigenlijk bepaald zij hoe of wat in de situatie zelf. Een voorbeeld is dat we naar het Dolfinarium in Nederland waren. Daar hebben ze een koepel wat ontzettend galmt. De eerste keer zat ze met haar handen voor haar oren en kon niet echt genieten. Dit wil niet zeggen dat we het jaar erop niet meer gaan, want dat kan wel eens heel anders uitpakken. Ze ontwikkeld nog steeds en zo ook in deze dingen. Ze zal moeten leren om met diverse situaties om te gaan net als elk kind, maar op haar manier. De 2e keer dat we naar het Dolfinarium gingen in de koepel, vond ze het helemaal geweldig! Ze was super vrolijk, fladderde naar harte lust en elke keer als er een dolfijn sprong riep ze : Bommetje!!!"
Nicole (met een glimlach): "Als ik heel eerlijk ben kijk ik er hetzelfde tegenaan, ook in prikkels ontvangen en verwerken ontwikkeld een kind. En de enige manier om die ontwikkeling te stimuleren is dingen blijven doen. Niet dwingen, maar blijven proberen. En als ik het zo hoor dan lijkt mij daar geen doel in te vinden. Wel in het aankijken van mensen als er met elkaar gepraat wordt."

Ik vond het helemaal prima en was ook zeer verrast dat ze meeging in mijn mening. Elk autistisch kindje is anders natuurlijk. De een heeft die structuur van een dagplanning wel nodig, de ander blijkbaar minder. En zolang het nog niet nodig is, willen we er ook nog niet aan! Dit neemt niet weg dat ik er wel voor opensta indien nodig.

Het gesprek was een prettig gesprek en ik ging met een goed gevoel weg. Morgen zou de 1e therapiedag zijn, jeetje wat was dat spannend.